Het is alweer een week geleden, maar afgelopen week ben ik in het fotomuseum in Rotterdam gaan kijken naar een expositie van Nan Goldin. Soms nogal expliciet, maar haar kracht zit in de manier waarop ze haar foto's presenteerd. Zij laat de beelden namelijk niet statisch staan, maar de foto's zijn verwerkt in dia-series. Zo vormt zij een verhaal. Het komt ook wel voor dat dezelfde foto in een andere serie opnieuw wordt gebruikt, maar dan krijgt deze een andere betekenis.
Wat ik mooi vond aan haar beelden was dat ze aan de ene kant de beperkingen van een vrijgevochten leven toont (vooral als verschillende vrienden van haar overlijden aan aids), maar desondanks het liefhebben niet opgeeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten