Niets beter op een regenactige zondag dan een museumbezoek. En het mailtje van het FOAM dat ik ontving, beloofde veel goeds. Helaas was ik niet de enige die op dat idee was gekomen, maar eenmaal binnen stelden de beelden me niet teleur.
Onder meer de tentoonstelling Solistice van Misha de Ridder, een in Alkmaar geboren fotograaf, maakte veel indruk. Allereerst delen we een voorliefde voor het Scandinavische landschap. Maar het mooie aan zijn "foto's" was dat het bewegende beelden waren waarin zowel de eeuwigheid als de tijdelijkheid tot uiting kwamen.
In het werk "White Silence" uit 2001 wordt in 28 minuten versneld beeldmateriaal laten zien van een besneeuwde bergpas. Bij de opening zie je maar weinig diepte, het beeld is zonder horizon. Het vergezicht verdwijnt in sneeuw en mist. Maar dan komt de zon op de bergpas te staan, en zie je opeens alle contouren haarscherp afgetekend. Dan blijkt ook dat je naar twee bergen zat te kijken. Maar of het nu de warmte is, of iets anders, er zet een mist op en de achterste berg verdwijnt. Dat geeft pas echt een idee van de diepte: in het begin had ik zitten schatten dat je in één, anderhalf uur onderaan die helling kon staan; nu rekende ik al snel op drie uur.
Het grappigste aan het rustig bekijken van deze film zijn de andere toeschouwers die binnen komen. Want hoewel de beelden versneld zijn, zie je in één minuut nauwelijks iets veranderen. En ik denk dat je er ook wel op moet letten dat er iets veranderd, want het is windstil en het beeld is zeer wit. De meesten hadden dat dan ook niet in de gaten. Eén vroeg zich hardop af of ik nu echt die volle 28 minuten naar een stilstaand beeld ging zitten kijken...
Nou, já dus! En dan blijf je nog zitten als de film opnieuw begint. Want als je dan na 28 minuten de verschillende beelden hebt gezien, is je beeld veranderd. De tweede keer dat je de film vanaf het begin ziet, wéét je al dat er een tweede berg is. En dan zie je ook zonder zonlicht de contouren van de berg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten