Vandaag heb ik een dagje doorgebracht met mijn nichtjes en neefje, hun papa en mijn papa in Amsterdam. De oudste (10 jaar) van het stel heeft voor de vakantie een spreekbeurt gehoord van een klasgenootje dat in het Anne Frank huis was geweest. Dat wilde ze wel eens van binnen zien.
Nu denk ik dat ik daar voor het laatst ben geweest toen ik zelf een jaar of 10 was. Maar het heeft doen voldoende indruk op mij gemaakt om het dagboek te lezen, en later ook de dagboeken van Etty Hillesem te lezen.
Ik was wel benieuwd hoe het huis zou over komen op de vier kids. De jongste van vier was nauwelijks geïnteresseerd, Anne was wel een leuk meisje dacht ie. De familiebanden van vader Otto, moeder Edith en zus Margot: dat vond ie wel mooi om te zien.
De tweeling kenden het verhaal van Anne Frank nog niet, maar hebben het hele huis door wel vragen gesteld over wie Anne was, waarom ze dan toch zoveel in haar dagboeken schreef, waarom ze zich verstopte en niet gevonden mocht worden, en waarom ze het lichaam niet hebben kunnen vinden en hoe ze dan toch zeker weten dat ze vermoord is. Moeilijke vragen, maar het hield ze wel bezig. Ze vonden het zielig, vooral voor de papa van Anne. Maar ze hadden ook respect voor het meisje dat haar huiswerk moest maken op een zoldertje en het (in hun woorden) niet afkreeg omdat ze dood was.
En de oudste... ze heeft veel gelezen in het museum en was zeker onder de indruk. Zelfs zó dat ze zich voorneemt om het dagboek te lezen. En dat voor iemand die een hekel heeft aan lezen...
Mooi...
BeantwoordenVerwijderen