dinsdag 26 oktober 2010

Het verstoorde leven

Over het algemeen vind ik het niet zo interessant om een autobiografie te lezen. Iemand is ofwel zo vol van zichzelf dat je elk detail van zijn leven moet doorworstelen, ofwel zo bezig met de buitenwereld dat het dagboek geen inhoud heeft.

Dit geldt echter niet voor Etty Hillesum. Voor haar heb ik tijdens het lezen van haar dagboek een diep respect opgebouwd, en dat terwijl het dagboek maar twee jaar besloeg: van 1941 tot 1943.

29 jaar was ze toen ze in Auschwitz is vermoord. Tot die tijd heeft ze zich ingezet om tot steun te zijn voor de joden die ze trof tijdens haar werk voor de Joodsche Raad. Of zoals ze het zelf omschrijft in "Het verstoorde leven":

En dan verder slinger ik mezelf steeds opnieuw in de realiteit. Ik confronteer mezelf met alles, wat er op m’n pad komt. [...] Ik heb soms het gevoel of ik in een smeltkroes zit [...] en dat ik gesmeed word tot iets. Tot wat? Dat is weer iets passiefs, dat moet ik met me laten gebeuren.
Etty Hillesum, Het verstoorde leven


Het mooie van dit boek is dat je haar gaandeweg ook ziet veranderen. Ze wordt snel volwassener, snel wijzer. En uiteindelijk komt de aanvaarding van haar wereld op dat moment.

Voor mij nu, nu ik ongeveer dezelfde leeftijd heb als Etty op het moment dat ze de bovengenoemde regels schreef, is het een geruststelling en een aanmaning in één. Een geruststelling, want wij leven in een tijd van vrede en de wereld is niet zo vol onzekerheden als in haar tijd. En een aanmaning om de huidige tijd te waarderen en zelf tot grote hoogte te groeien. Want ik heb er alle kansen toe!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten